USS Lapwing (AM-1)
| ||
 USS „Lapwing” w 1919 roku | ||
| Klasa | trałowiec | |
| Typ | Lapwing | |
| Historia | ||
| Stocznia | Todd Pacific Shipyards, Brooklyn | |
| Położenie stępki | 25 października 1917 | |
| Wodowanie | 14 marca 1918 | |
 US Navy
| ||
| Wejście do służby | 12 czerwca 1918 | |
| Wycofanie ze służby | 29 listopada 1945 | |
| Los okrętu | sprzedany 19 sierpnia 1946 | |
| Dane taktyczno-techniczne | ||
| Wyporność | normalna: 950 t pełna: 1400 t | |
| Długość | 57,6 m | |
| Szerokość | 10,8 m | |
| Zanurzenie | 3,8 m | |
| Napęd | ||
| 1 maszyna parowa potrójnego rozprężania 2 kotły moc 1400 KM, 1 śruba | ||
| Prędkość | 13,5–14 węzłów | |
| Zasięg | 6850 Mm przy 8 w. | |
| Uzbrojenie | ||
| 2 działa kal. 76 mm L/50 (2 x I) 2 km miny | ||
| Wyposażenie | ||
| trał mechaniczny | ||
| Załoga | 85 | |
USS Lapwing (AM-1) – amerykański trałowiec z okresu I wojny światowej, pierwsza zbudowana jednostka typu Lapwing. Okręt został zwodowany 14 marca 1918 roku w stoczni Todd Pacific w Brooklynie, a w skład US Navy został przyjęty 12 czerwca 1918 roku. W 1936 roku jednostkę przebudowano na tender wodnosamolotów. Okręt wycofano ze służby 29 listopada 1945 roku, po czym sprzedano 19 sierpnia 1946 roku.
Projekt i budowa[edytuj | edytuj kod]
Projekt trałowców typu Lapwing powstał w 1916 roku[1][2]. Początkowo miały to być uniwersalne jednostki łączące cechy trałowca i holownika, osiągające prędkość 16 węzłów (10 węzłów podczas trałowania), jednak przyjęte założenia okazały się niemożliwe do realizacji[1]. W maju 1917 roku Sekretarz Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych zaaprobował projekt trałowca o wyporności 950 ton i prędkości 14 węzłów, składając zamówienie na 14 okrętów[1]. Ostatecznie zamówiono 54 jednostki, z czego zbudowano 49[1][2].
USS „Lapwing” (Minesweeper No. 1) zbudowany został w stoczni Todd Pacific Shipyards w Brooklynie[3][4]. Stępkę okrętu położono 25 października 1917 roku, zaś zwodowany został 14 marca 1918 roku[3][5].
Dane taktyczno-techniczne[edytuj | edytuj kod]
USS „Lapwing” był trałowcem o długości całkowitej 57,6 metra, szerokości 10,8 metra i zanurzeniu 3,8 metra[1][2][a]. Wyporność normalna wynosiła 950 ton, a pełna 1400 ton[1][2]. Okręt napędzany był przez pionową maszynę parową potrójnego rozprężania o mocy 1400 KM, do której parę dostarczały dwa kotły Babcock & Wilcox[1][2]. Jednośrubowy układ napędowy pozwalał osiągnąć prędkość 13,5–14 węzłów[1][3]. Zasięg wynosił 6850 Mm przy prędkości 8 węzłów[1][2][b].
Uzbrojenie artyleryjskie jednostki składało się z dwóch pojedynczych dział kalibru 76 mm L/50 oraz dwóch pojedynczych karabinów maszynowych kalibru 7,62 mm L/90[1][2]. Wyposażenie trałowe obejmowało trał mechaniczny; okręt mógł też przenosić miny[2].
Załoga okrętu składała się z 85 oficerów, podoficerów i marynarzy[1][2][c].
Służba[edytuj | edytuj kod]
12 czerwca 1918 roku USS „Lapwing” został wcielony do US Navy[3][5]. Pierwszym dowódcą jednostki został chor. mar. (ang. Lieutenant Junior Grade) William Fremgen[3]. Początkowo trałowiec uczestniczył w eskorcie przybrzeżnych konwojów, a 26 września 1918 roku wyszedł z New London w rejs do Europy[3]. Między czerwcem a wrześniem 1919 roku „Lapwing” zneutralizował 2160 min z Zagrody Minowej Morza Północnego[3]. Po powrocie do Stanów Zjednoczonych został wysłany na Zachodnie Wybrzeże, docierając do San Diego 21 października 1920 roku[3]. W styczniu 1921 roku USS „Lapwing” udał się do Pearl Harbor, biorąc udział w trałowaniu min na wodach hawajskich, dopóki nie został wycofany ze służby 11 kwietnia 1922 roku[3][5].
Okręt został przywrócony do służby w Pearl Harbor 1 września 1932 roku[3][5]. Od 1933 do 1941 roku Lapwing brał udział w różnych ćwiczeniach z samolotami, pomagając rozwinąć zdolności amerykańskiego lotnictwa morskiego[3]. Został przebudowany na mały tender wodnosamolotów i 22 stycznia 1936 roku otrzymał oznaczenie AVP-1[3][5]. Operował głównie w strefie Kanału Panamskiego, wzdłuż zachodniego wybrzeża i na Karaibach[3].
Po ataku na Pearl Harbor jednostka została przydzielona do Floty Atlantyckiej[3]. W 1942 roku „Lapwing” operował Północnym Atlantyku, biorąc udział w misjach patrolowych i ZOP z wodnosamolotami[3]. 21 lutego 1942 roku okręt uratował 53 członków załogi z amerykańskiego statku handlowego „Delplata”, storpedowanego i ciężko uszkodzonego poprzedniego dnia przez U-156 (na pozycji 14°55′N 62°10′W/14,916667 -62,166667), po czym zatopił statek ogniem artyleryjskim[5].
Od 13 czerwca 1943 roku przez 11 miesięcy jednostka pełniła rolę okrętu szkolnego[3]. W okresie maj – sierpień 1944 roku „Lapwing” przebywał na wodach Brazylii, jako jednostka wsparcia grupy zadaniowej ZOP[3]. 4 września 1944 roku okręt powrócił do Key West i służył tam do końca wojny[3].
Po przybyciu 5 października 1945 roku do Charleston, „Lapwing” został tam wycofany ze służby 29 listopada 1945 roku[3][5]. 19 sierpnia 1946 roku został sprzedany firmie W.S. Sanders z Norfolk[3][5].
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Gozdawa-Gołębiowski 1994 ↓, s. 586 podaje, że długość jednostki wynosiła 57,2 metra, a zanurzenie 3 metry.
- ↑ Gogin 2021 ↓ podaje, że paliwem był węgiel, zaś Moore 1990 ↓, s. 154, że paliwo płynne.
- ↑ DANFS 2015 ↓ podaje, że załoga okrętu liczyła 78 osób.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Robert Gardiner, Randal Gray: Conway’s All the World’s Fighting Ships 1906–1921. London: Conway Maritime Press, 1985. ISBN 0-85177-245-5. (ang.)
- Ivan Gogin: "BIRD" minesweepers (LAPWING) (1918 - 1920) (ang.). Navypedia. [dostęp 2021-03-13].
- Jan Gozdawa-Gołębiowski, Tadeusz Wywerka Prekurat: Pierwsza wojna światowa na morzu. Warszawa: Lampart, 1994. ISBN 83-902554-2-1.
- Guðmundur Helgason: USS Lapwing (AVP 1) (ang.). uboat.net. [dostęp 2021-03-13].
- Lapwing I (Minesweeper No. 1) 1918-1946 (ang.). Naval History and Heritage Command, 2015-11-25. [dostęp 2021-03-13].
- Jane’s Fighting Ships of World War I. John Moore (red.). London: Studio Editions, 1990. ISBN 1-85170-378-0. (ang.)
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Galeria zdjęć "Lapwing" na stronie NavSource Naval History
|